Эстәлеккә күсергә

Марьино (Строгановтар усадьбаһы)

Википедия — ирекле энциклопедия мәғлүмәте
Марьино
Нигеҙләү датаһы 1813
Рәсем
Дәүләт  Рәсәй
Административ-территориаль берәмек Андрианово[d]
Урын Андрианово[d]
Входит в состав списка памятников культурного наследия Cultural heritage monuments in Tosnensky District[d]
Мираҫ статусы объект культурного наследия России федерального значения[d][1]
Указания, как добраться 72
Иң тәүге яҙма ваҡыты 1726
Карта
 Марьино Викимилектә

Марьино — Ленинград өлкәһе Тосненский районының Андрианово һәм Тарасово ауылдары араһындағы граф Строгановтар имениеһы (һуңғараҡ кенәз Голицындарҙың)

Төҙөлөү тарихы[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

1726 йылда Г.Д. Строгановҡа ҡараған ерҙәрҙә уның тол ҡалған ҡатыны М.Я. Строганова (Новосильцова) усадьба төҙөй башлай, усадьба һуңғараҡ уның исеме менән атала.[2].

1799 йылдан Строгановтар майоратына ингән имение граф П.А. Строганов милкенә күсә, ә 1817 йылдан уның тол ҡатыны графиня Софья Владимировна Строганова, тыумыштан княжна Голицына (1775—1845) милке була. Строганов имениеһының берҙән-бер хужаһы булып (барлығы 46 мең кеше), Софья Владимировна имение идаралығы менән шөғөлләнә. Строганова имениеһында бөтә администрация, уның теләге буйынса, элекке крепостнойҙарҙан тора; вазифаға тәғәйенләнгән кешеләр уның иҫәбенә Европаға белем алырға ебәрелә.

1825 йылда Марьинола игенселек мәктәбенә нигеҙ һалына, унда Строгановтарҙың Пермь вотчиналарынан 50 етем крәҫтиән аҫабаһы уҡырға ебәрелә.

1814—1817 йылдарҙа усадьба йорто архитектор И.Ф. Колодин (1814—1817 гг.) етәкселегендә үҙгәртеп ҡорола; уның проекттары буйынса инглиз паркы һәм бер нисә рәт парк павильондары (башлыса, «ферма») төҙөлә .

Имениела шулай уҡ архитекторҙар Х. Мейер, А. Менелас, П. С. Садовников эшләй


1845 йылдан «Марьино майоратына» княгиня Аделаида (Аглая) Павловна Голицына (1799—1882) — фрейлина, изге Екатеринаның бәләкәй тәре ордены кавалеры, 1821 йылдан кенәз В.С. Голицын ҡатыны (1794—1836) хужа була.

1836 йылдан имение уның ейәне кенәз Голицын Павел Павловичҡа күсә[3], ул 1914 йылға тиклем биләй.

1914 йылдан имение хужаһы булып Голицын Сергей Павлович тора (1898—1938, атып үлтерелә). 1917 йылғы Революциянан һуң усадьба йәмәғәт милкенә күсә. Унда төрлө ваҡытта дворян көнкүреше музейы (1929 йылға тиклем), Фәндәр академияһы ағзалары өсөн санаторий, Фәндәр академияһының тау-геология ғилми-тикшеренеү институты, балалар йорто, хәрби завод өсөн пансионат урынлаша[4][5]

Марьинола урман белгесе А.Е.Теплоухов үҙенең тәжрибәләрен үткәргән.

2008 йылдан Марьино усадьбаһы Степанова Галина Георгиевнаның шәхси милке булып тора[6].

Иҫкәрмәләр[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

  1. ↑ Постановление Совета Министров РСФСР № 1327 от 30.08.1960
  2. ↑ Строганова Мария Яковлевна (урождённая Новосильцева)(1678—1734), с 1722 г. жена горнопромышленника Г. Д. Строганова. С 1724 г. статс-дама Екатерины I, затем статс-дама при дворе Анны Иоанновны. Мать Александра, Николая и Сергея Григорьевичей Строгановых.
  3. ↑ Павел Павлович Голицын р. 18 май 1856 ум. 13 апрель 1916 — Родовод. Дата обращения: 4 март 2013. Архивировано 11 март 2013 года.
  4. ↑ Усадьбе Марьино исполнилось 200 лет
  5. ↑ История
  6. ↑ Официальный сайт усадьбы Марьино

Әҙәбиәт[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

  • Гуренович М.А. Марьино (имение Строгановых-Голицыных) в творчестве художников Я. Ционглинского и А. Рубцова // Антикварный мир: отражение сути. Вестник антикварного рынка / Авторский проект Татьяны Гармаш. № 8/9. Декабрь 2015-январь 2016. Москва. С. 132-137.
  • Кузнецов С. О.. Марьино: несостоявшийся мемориал 1812 году // Наше наследие, 2002, № 61. С.31-34.
  • Кузнецов С. О. Марьино // Три века Санкт-Петербурга. Энциклопедия: в 3т. Том II. Девятнадцатый век. Книга четвертая. М-О. СПб., 2005. С.79-80.
  • Кузнецов С. О. Категорически запрещается сено оставлять в стогах…". Роль парка в борьбе за жизнь имения «Марьино» в 1917—1929 гг. // Плантомания. Российский вариант. Материалы XII Царскосельской научной конференции. СПб., 2006. С. 186—195.
  • Кузнецов С. О. Новые сведения о работах графини Строгоновой по переустройству лесного хозяйства в имении «Марьино» // Известия Санкт-Петербургской Лесотехнической академии. Вып. 177. СПб., 2006. С.207-225.см. в Электронной научной библиотеке на www.elibrary.ru
  • Кузнецов С. О. Строгоновы. 500 лет рода. Выше только цари. [Марьино]. - М-СПб: Центрполиграф, 2012. - 558 с - ISBN 978-5-227-03730-5
  • Цалобанова В. А. Усадьба Марьино: два начала. 1811-2011. СПб. 2011. 52 стр. ISBN 5904 10902-4
  • Цалобанова В.А. Усадьба Марьино: два начала. // Первые Тихоновские чтения. Материалы конференции 15 ноября 2011 года. Под ред. Б.М. Кирикова. СПб., 2012. Стр. 163 - 169. ISBN 978-5-901841-76-1
  • Цалобанова В. А. Возрождение родового Версаля. // Культурное наследие Российского государства. Под ред. проф. А.Н. Кирпичникова. Вып. VI в 2-х томах. СПб. 2014.Том 1, стр. 126-147. ISBN 978-5-86153-293-8
  • Vera Tsalobanova. The revivel of the Maryino Manor as a task of a democratic society. // Modern studies of Russian society. Helsinki. 2014. P. 114 - 130. ( Вера Цалобанова. Возрождение усадьбы Марьино как признак демократизации общества. // Современные исследования Российского общества. Хельсинки. 2014. Стр. 114 - 130). ISBN 978-952-93-3716-3
  • Цалобанова В.А. Военная судьба первых владельцев усадьбы Марьино в рисунках и переписке отцов и детей 1805-1815 годы. // Художественный вестник. Спб., 2015. № 2. Стр. 5 - 57. ISBN 978-5-906649-26-3
  • Цалобанова В.А. Братья Воронихины: две судьбы в истории русской культуры. // Художественный вестник. СПб., 2017. № 4 (юбилейный). Стр. 5 - 56. ISBN 978-5-85902-149-9

Һылтанмалар[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]

«https://ba.wikipedia.org/w/index.php?title=Марьино_(Строгановтар_усадьбаһы)&oldid=983432» битенән алынған